...Alleycat...

...Alleycat's daily MIAUW...
2010-07-06 04:40:01 (UTC)

Belabberd!

Bah, ik voel me belabberd. De hele nacht heb ik geen oog
dichtgedaan vanwege een maalstroom van krankzinnige
gedachten, herinneringen, herrie in mijn kop en vreselijke
angsten. Vannacht was weer als vanouds een ware hel en
soms vraag ik me weleens af waar ik me allemaal druk om
maak en waarom ik zoveel van mezelf eis en waarom ik nooit
tevreden ben met mezelf!

Af en toe denk ik: 'Overkomt dit me nu allemaal echt? Ben
ik echt zo doorgedraaid en gek?' Waarom geef ik het zoveel
waarde en laat ik het niet gewoon los en ga ik niet eens
gewoon genieten van het leven?

Af en toe lukt dat ook best maar ineens steekt dan de
twijfel weer de kop op, vindt ik mezelf weer niet goed
genoeg , niet geleerd genoeg of wat dan ook en af en toe
voel ik me ook verschrikkelijk eenzaam en alleen!

Natuurlijk heb ik wel vrienden maar toch voel ik me 'raar'
en apart en kan ik nog steeds niet geloven dat ik ECHT
manisch depressief ben.

Mijn katten houden me ook al de hele nacht wakker met hun
gespeel en geren door het huis heen, ze breken de hele
boel af, gooien van alles om en rennen konstant achter van
alles aan, vliegjes, elkaar, een miertje die ze zo hier en
daar zien lopen. Heel erg leuk en aardig allemaal maar ik
word er knap sjachrijnig van omdat het mij uit mijn slaap
houdt. Op het moment sta ik op het punt ze een slinger aan
hun staart te geven en ze tegen de muur aan te kwakken,
gewoon uit pure sjachrijnigheid, maar natuurlijk doe ik
dat niet, zó gek ben ik nou ook weer niet! MAar de
gedachte gaat soms wel door mijn hoofd, dat krijg je als
je de hele nacht niet slaapt!

Er maalt ook de hele nacht door al allerlei muziek door
mijn kop en het is net of ik middenin een jukebox zit waar
het konstant feest is. Een feest dat nooit ophoudt.

Ik zou willen slapen maar heb weer eens last van
vreselijke slapeloosheid en vind alles raar aan mezelf.
Het is net of ik dood ben en door een beslagen ruit naar
de werkelijkheid kijk, een soort 'alice in wonderland'
gevoel!

Als ik depressief ben, ben ik ook niet gewoon een beetje
down, nee, alle duivels uit de hel wandelen dan door mijn
kop, laten helse geluiden horen, het is net Dantes Inferno
in mijn hoofd!

Ik twijfel eraan of ik misschien niet toch beter aan de
lithium kan gaan, ik heb namelijk geen zin om voor de rest
van mijn leven zulke extreem hoghe toppen en extreem diepe
dalen te moeten beleven. Het mag dan wel een 'interessant
proces' zijn, maar leuk is het allerminst. Ik heb nu in al
die jaren dat ik dit heb wel bewezen dat ik sterk ben maar
ik wil de jaren die me nog resten met een beetje
innerlijke rust doorbrengen.

Ergens ben ik mezelf verschrikkelijk kwijtgeraakt en ik
weet gewoon niet WAAR. Hoe vindt ik mezelf en mijn draai
in het leven nou weer terug? Waarom ben ik zo bang van
herinneringen? Waarom ben ik zo bang van ALLES? Misschien
heb ik wel borderline en ben ik niet manisch depressief.
Ik weet het gewoon niet. Stel dat ik besluit om toch
lithium te gaan proberen en ik ben een borderliner (want
ik weet wel heel erg zeker dat ik daar kenmerken van heb)
dan kan het misschien falikant mislopen en draai ik
misschien nog meer door dan ik nu al doe!

Ik heb ook nergens echt vertrouwen meer in, moet ik nu wel
of moet ik geen medicijnen nemen? Kan ik het af met alleen
maar praten en therapie of heb ik echt medicijnen nodig?
En WAT Als ik voor de rest van mijn leven daar nooit meer
vanaf kom?

Ik heb zo'n behoefte aan een schouder om op te huilen maar
ik voel me zo'n last voor iedereen, ik wil niemand
opzadelen met mijn enge gedachten en gevoelens maar alleen
kan ik het ook niet af. Moet ik me laten opnemen? En zo
ja, wie zorgt er dan voor mijn lieve katjes? Ik kan geen
dag zonder ze...

Ik mis mijn moeder zo vreselijk en mijn vader ook. Elke
dag heb ik herinneringen aan ze, en hoewel mijn jeugd niet
perfekt was, waren het bijzonder liefdevolle ouders op hun
eigen manier! Ze stonden altijd voor me klaar en vonden me
nooit raar, hoe maf ik ook deed en hoe raar ik me ook
kleedde, ook al had ik een gezicht vol met piercings, ze
HIELDEN van me en nu zijn ze weg, in de hemel, of waar ze
dan ook mogen zijn en ik mis ze VERSCHRIKKELIJK!

Nu achteraf denk ik dat mama ook manisch depressief
geweest moet zijn, zij had ook zulke extreme
stemmingswisselingen en wij als kinderen begrepen dat
nooit. Wat moet die vrouw een eenzame lijdensweg hebben
doorstaan. Gelukkig had mama wel een partner in mijn
vader, ik heb nog nooit een partner gehad en hoe graag ik
die ook wil, ik durf het niet aan, ik durf niemand op te
zadelen met mijn extreme depressieve buien.

Aan de andere kant zou het mijn leven misschien wel wat
verlichten en wat draaglijker maken, maar ik ken mezelf,
ik heb altijd de angst dat iemand iets overkomt dat ik
iemand verlies of verlaten wordt, ik kies dus voor 'veilig
alleen' zijn terwijl dat nu eigenlijk ook niet is wat ik
echt wil! Ik wil een leven zonder angst, ik wil niet meer
altijd maar bang zijn, ik wil blij zijn, genieten van het
leven, van mensen houden in plaats van iedereen te
wantrouwen en overal maar iets achter te zoeken.

Ik ben ook nog steeds niet los van mijn verleden, ik sleep
zoveel dingen met me mee vanuit allerlei periodes in mijn
leven en hoewel ik TOEN een leuke tijd leek te hebben, heb
ik nu spijt als harein op mijn hoofd dat bepaalde dingen
heb gedaan en dat ik op een bepaalde wijze heb geleefd, zo
losbandig en extreem. BAH! Maar ja, gedane zaken nemen
geen keer en ik zal er mee moeten leren leven en
regelmatig deze vreselijke geestelijke pijn moeten
doorstaan om het allemaal te verwerken!

Gelukkig voel ik me nu ietsje beter nadat ik even lekker
heb zitten huilen. Maar er zit nog veel meer verdriet in
mijn hoofd dat er allemaal nog uit moet! Maar in ieder
geval voel ik me op dit moment gelukkig weer iets lichter!




Ad: