...Alleycat...

...Alleycat's daily MIAUW...
2006-11-13 13:40:09 (UTC)

blablablaaaaaahhhh

Sinds kort is mijn moeder opgenomen in een
verzorgingstehuis dus ik woon nu alleen. Ik moet bekennen
dat het me wel goed doet nu ik me weer op mezelf kan
richten maarhet gaat nog steeds niet helemaal goed met
mij. Af en toe heb ik nog buien dat ik zeer chaotisch ben
en dat het enorm druk is in mijn hoofd. Ik overzie de
dingen dan niet meer en het kost me enorm veel moeite om
de normale dagelijkse dingen te doen. Ik doe veel dingen
in een soort van trance, op de automatische piloot. Wel
heb ik steeds vaker momenten dat ik gewoon weer blij kan
zijn. Af en toe slaat het nog door en wordt ik
overenthousiast waardoor ik me weer moet terugtrekken en
weer tot rust moet komen om te voorkomen dat ik weer
manisch ga worden. Vaak als er iets goeds in mijn leven
gebeurt dan sla ik door en wordt ik weer overmatig vrolijk
waardoor het me niet helemaal lukt om echt te genieten van
de momenten dat ik me goed voel.

Vorig jaar is mijn vader overleden en ik heb sindsdien
voor mijn moeder gezorgd die dementerend is. Haar geheugen
gaat enorm achteruit en het doet me verdriet om de mensen
van wie ik hou te verliezen. Ik mis mijn vader enorm en
ik hoop dat hij van zijn wolkje in de hemel op mij let en
mij beschermt. Soms hoop ik op een teken van mijn vader,
dat hij laat merken dat hij aanwezig is in mijn omgeving.
En hoewel mijn moeder nu opgenomen is en de rust door haar
afwezigheid me goed doet, mis ik het enorm om haar om me
heen te hebben. Er gaan veel herinneringen door me heen
van vroeger, toen ik nog jong was en alles gewoon nog
normaal was en ik me normaal en goed voelde, VOORDAt de
manische depresisiviteit zich bij mij openbaarde. Mijn
God, wat zou ik me weer graag zo voelen als toen.
Onbekommerd, gewoon gelukkig... Je wordt wel geestelijk
steeds sterker naarmate je ouder wordt, maar het betekent
niet noodzakelijkerwijs dat je je goed voelt, ondanks dat
je sterk bent. Ik zit ook met een broer die schizofreen is
en mijn leven terrorriseert met de meest vreemde dingen.
Zo denkt hij paranormaal begaafd te zijn en valt hij me
lastig met allerlei zweeftheorieen en denkt dat er
allerlei zwarte energieen om me heen hangen die mijn leven
bemoeilijken, terwijl hij niet doorheeft dat hij juist die
zwarte energie is die mijn leven soms tot een hel maakt.

ik voel nog zoveel onverwerkt verdriet in me zitten, zeker
om de dood van mijn vader, mijn oudste broer, mijn moeder
maar ook zowieso het alleen zijn. Ik voel me eenzaam,
ondanks dat ik vaak veel mensen om me heen heb. De twijfel
of ik mijn transformatie naar vrouw moet doorzetten kost
me ook enorm veel energie. Ik voel me in het verkeerde
lichaam zitten en voel gewoon dat ik een vrouw ben in het
lichaam van een man. Ik probeer soms een relatie te
vinden, maar het is erg moeilijk iemand te vinden die
blijft. Soms heb ik weleens een avontuurtje met mannen die
niet zo nauw kijken, ik heb tenslotte ook mijn
lichamelijke behoeftes en behoefte aan seks. Maar vaak
hoor je nooit meer wat van zo iemand. En zodra er zich
weer iemand aandient in mijn leven ben ik al zo cynisch
als de pest en vraag ik me af of dit nu een blijvertje is
of gewoon iemand die me een keer een beurt wil geven.
Natuurlijk geniet ik er op zo'n moment wel van, maar aan
de andere kant is er de kater als je nooit meer wat hoort
van de persoon met wie je die vurige avond of nacht hebt
doorgebracht. Ik voel me soms een freak, een monster,
terwijl ik een hart heb dat vol van liefde is en
genegenheid en niets anders wil dan lief zijn voor een
man, een man die dat verdient. Maar ik lijkt het maar niet
te vinden.

Het leven als transsexueel , en zeker als pre-op (als je
nog niet geopereerd bent) is ontzettend zwaar. Er zijn
genoeg mannen die het geen punt vinden om eens een keer
seks met je te hebben, ok, maar er zijn er maar bitter
weinig, tot nihil, die je de kans willen geven een relatie
te ontwikkelend en verliefd op je willen worden. Die het
risico durven te nemen dat hun familie of vrienden
wellicht zullen afkeuren dat ze van een transsexueel
persoon zouden houden. Af en toe voel ik me bitter eenzaam
en zowieso BITTER ja... Door alles wat ik heb meegemaakt
met mannen in het algemeen kan en durf ik geen enkele man
meer een werkelijke kans te geven om in mijn buurt en
energie te komen. En dat terwijl ik er tegelijkertijd naar
hunker... ik wil zo graag iemand die van me houdt om wie
ik ben, niet om het halve manwijf dat ik nu ben maar om de
persoon die ik ben, iemand die me liefkoost, me bemint en
die ik mag liefhebben.

Op een of andere manier leer je om te gaan met
eenzaamheid. Het is niet meer zo erg dat ik dood zou
willen maar toch, ik wil niet de rest van mijn leven
alleen slijten. Ik ben nu 35 jaar en ik voel me steeds
onrustiger en gehaaster worden omdat de leeftijd ook
dringt. Hoe ouder je wordt hoe minder je kansen op een
relatie. Het aantal mannen dat je leuk vindt slinkt ook
omdat hun oog meestal valt op iemand die jong is! Dat
vindt ik wel vervelend. Ik heb nog veel meer tijd nodig om
echt tot rust te komen en mijn zaken op een rijtje te
krijgen. Voor mijn veertigste wil ik volledig vrouw zijn
en in de tussentijd moet ik ook bedenken wat ik zou willen
gaan doen met mijn nieuwe leven. Ik heb nog zoveel dromen,
ik zou nog zoveel willen reizen, nog zoveel willen zien,
maar ik heb geen geld. Werk vinden als je transsexueel
bent en zeker met die buitenproportionele maten van mij,
is heel erg moeilijk. Ik ben enorm lang dus ik kan nooit
voor een doorsnee vrouw doorgaan, ik ben twee meter lang
en heb schoenmaat 46 (met pijn) en kan nooit normale leuke
dameskleding, laat staan schoenen, vinden! Dat belemmert
me wel in mijn vrouw-wording! Ik probeer er zo
onopvallend mogelijk uit te zien, normale en niet-hoerige
kledij te dragen en niet al te zware makeup, zodat ik niet
al te opvallend ben als ik over straat ga, daar ik al zo
enorm lang en bovendien enorm gezet ben!

Veel zorgen dus aan mijn hoofd en ik ben blij dat ik het
eventjes kwijt kan in mijn lieve dagboekje, die nooit
klaagt tegen mij en die me nooit zal veroordelen.

Lief dagboek, dankje dat ik jou alles mag toevertrouwen!


Zohra




Ad: