...Alleycat...

...Alleycat's daily MIAUW...
2006-03-30 13:42:13 (UTC)

Wat is er van me geworden?

Vandaag heb ik weer een rotdag. Ik vraag me af wat er van
me geworden is. Soms voel ik me zo verbitterd en koud en
leeg vanbinnen. Iedere man die me benadert behandel ik als
stront en oud vuil gewoon alleen maar omdat ik zelf zo
gekwetst ben, keer op keer. En ik blijf het meemaken.

Het is zo zwaar om transsexueel te zijn en iedere keer
weer krijg je het deksel op je neus, alleen maar mannen
die in het geniep wat met je willen en niemand mag er van
weten, allemaal schamen ze zich voor je , de lafaards. Het
enige wat ik wil is gewoon een liefje, iemand die van me
houdt en die daar openlijk en trots voor uit komt, maar
na zoveel jaar ben ik er achter dat het niet lijkt te
bestaan. Natuurlijk, ze willen allemaal het bed me me in
en ze vinden me 'oh zo spannend', maar ervoor uitkomen?
NEEEE, vergeet het maar. Ik ben erachtergekomen dat alle
mannen gewoon MIETJES zijn, wat mij betreft zijn ZIJ
het 'zwakke geslacht', want geen van allen willen ze voor
elkaar onderdoen en geen van allen durven ze ervoor uit te
komen dat ze gek op je zijn... wat mij weer duidelijk
maakt dat ze helemaal niet echt 'gek' op me zijn maar
gewoon de lusten willen en niet de lasten.

Ze moesten eens weten hoe zwaar het is voor mij, ach en
misschien weten ze dat ook wel en durven ze dat ZELF niet
aan. Daar sta je dan, helemaal alleen in de kou... tja, je
zou er zelfmedelijden van krijgen, je zou je gewoon zielig
gaan voelen en DAT DOE IK DUS OOK!!! Ik voel me verdomd
zielig en verdomd alleen. Ik wil alleen maar een arm om me
heen, iemand die lieve woordjes tegen me zegt, iemand die
me troost, iemand die ontwaakt naast mij in bed, elke
ochtend en die ALLEEN mij als zijn geliefde wil. Iemand
die TROTS is op het feit dat hij van mij houdt, die een
transsexueel juist ziet als iets bijzonders en niet als
iets 'laag - bij - de - gronds' Want wij zijn juist
SPECIAAL. Hemel en aarde beweeg je om de vrouw te zijn die
je vanbinnen voelt dat je bent en al waar die slappelingen
aan denken zijn de 'negateive 'kanten ervan... de
zogenaamde 'maatschappelijke consequenties'. Tja,
die 'maatschappelijke consequenties' neem ik ELKE dag op
de koop toe, dat zouden zij ook eens moeten durven! De
lafaards!

Af en toe krijg ik moordgedachten, dan zou ik al die
mannen die mij zo gekwetst hebben dood willen schieten ,
neit dat ik het doe, want ze zijn het mij niet eens waard,
maar heel soms, heb je toch die gedachtes!

Hoe kan het in godsnaam dat ik WEL dat lef kan opbrengen
om te leven als 'mezelf' , waarom durf ik wel de 'schande'
te ondergaan en die laffe honden niet? Waar zijn de mannen
met karakter? Ik leef al JAREN zo... elke dag uitgelachen
worden, belachelijk gemaakt, bespot en nagefloten. Tja, ik
kan niet zeggen dat het me niks doet, maar ik krijg een
dikke laag eelt op mijn ziel ervan dat wel. Hoewel er wel
een handjevol mensen is die je wel accepteert en neemt
zoals je bent doet het je pijn dat het gros van de mensen
gewoonweg op je neerkijkt, alsof je een freak bent, een
monster, een monster die zijn lichaam verminkt. Ze denken
dat ik hetzelfde ben als een travestiet ofzo, maar voor
mij gaat het gevoel vele malen verder! Het is niet
een 'gekte', en al zou het dat wel zijn, het is
een 'gekte' waarin ik mij gelukkig voel. Het voelt gewoon
aan als MIJn NATUUR om zo te zijn, het is geen KEUZE, het
is niet iets dat je ZOMAAR doet, het is iets waar je
JARENLANG over loopt te dubben en te piekeren omdat je
WEET dat dit soort dingen je te wachten staat, het maakt
de pijn er echter niet minder om! Eenzaam ben je en
eenzaam blijf je.

Een pleister op de wonde zijn mijn vrienden. Die nemen me
wel zoals ik ben en die vinden mij helemaal niet RAAR!
Daar ben ik wel blij om.. maar het is moeilijk als je niet
iemand vindt die ook zo durft te denken en te zijn zoals
jij!

:-(




Ad: