...Alleycat...

...Alleycat's daily MIAUW...
2004-06-14 00:33:48 (UTC)

Hoop en vrees en zwart en wit!

Vandaag heb ik weer een humeur om op te schieten. Mijn
hoofd is weer een regelrehte storm en WEDEROM heb ik weer
eens mijn gedachten niet onder controle en voel ik me weer
zo verward, angstig en eenzaam. Ik vraag me weleens af of
het normaal is om op deze leeftijd dergelijke kinderelijke
angsten nog te hebben, misschien komt dat doordat ik me
nooit als een normaal volwassen mens heb kunnen
ontwikkelen in een relatie ofzo, ik weet het niet, ik
twijfel aan van alles en nog wat en kan me soms zomaar
vanuit het NIETS doodsbang voelen voor van alles en nog
wat. De wereld om mij heen en de agressie die mij angst in
boezemt. Soms kan ik niet meer genieten van de kleine
dingen in het leven die mij vroeger gelukkig maakten en me
genoeg afleiding gaven om niet meer te denken aan de
dingen die vervelend zijn in het leven. Aan de ene kant
zou ik dolgraag iemand willen hebben die van mij houdt en
me liefde geeft en die ikzelf liefde mag geven, aan de
andere kant heb ik weer de angst ooit door die persoon
verlaten te worden of bedonderd of gekwetst of dat ik als
persoon niet interessant genoeg ben om verliefd op te zijn
of weet ik veel wat. Ik voel me soms een onnozel kind in
een wereld van volwassenen. Eigenlijk is er in het leven
weinig meer dat me nog echt kan boeien, het enige wat ik
nu nog doe is wachten op mijn dood omdat ik eigenlijk
helemaal niet meer WIL leven. De angst om te leven maakt
het leven voor mij ondraaglijk. Ik voel me vaak alleen
staan in mijn situatie. Ik kap heel vaak relaties af
voordat ze uberhaupt de kans krijgen zich te ontwikkelen
of mannen die mij benaderen geef ik vaak bij voorbaat al
geen kans tot mij door te dringen omdat ik altijd weer het
idee heb dat het bij hen alleen maar gaat om een keertje
seks en als ze me eenmaal gehad hebben dat dan de magie
weg is en ze geen zin meer hebben in mij!

Ik lijdt een achterlijk leven, nog steeds heb ik veel
wisselende sexuele kontakten, maar ik weet dat dat ook
niet eeuwig zo door kan gaan omdat ik ook niet jonger
wordt erop. Mensen hebben wel interesse in mij maar vaak
voor niet meer dan seks alleen! Wordt ik eens verliefd op
iemand, dan is het vaak dat het niets voorstelt voor hen,
terwijl ik dan soms het idee heb dat ze meer willen dan
alleen maar dat. Dat maakt mij vaak achterdochtig in mijn
kontakt met mensen. Soms zou ik als een klein kind willen
spelen, de grote mensenwereld is geen wereld die mij erg
kan boeien en ik kan er mijn draai maar niet in vinden.
Mijn hoofd is ook weer eens behoorlijk van slag. konstant
voel ik me gehaast en opgejaagd en heb ik mijn gedachten
niet onder controle. De dagen lijken voorbij te vliegen
alsof ze slechts minuten duren. Vaak ben ik gevangen in
gedachten en leef ik in een mengeling van droom en
werkelijkheid, alsof ik de dingen wel ervaar maar meer
alsof ze een droom zijn die ik ervaar of een film waar ik
naar kijk! De ene keer speel ik de ene rol, de andere keer
weer een andere rol! Dan weer MAN dan weer vrouw. Het is
heel vreemd, de ene keer voel ik me dus echt man de andere
keer voel ik me echt een vrouw! Zeker wat het mijn
gevoeligheid betreft ben ik erg vrouwelijk maar met andere
dingen bemerk ik ook toch duidelijk mijn mannelijke
eigenschappen. Bijvoorbeeld wanneer ik kwaad ben ofzo dan
vindt ik mezelf toch niet echt vrouwelijk terwijl ik in
andere dingen toch wel weer heel erg duidelijk vrouwelijk
ben. Het is zo verwarrend. Nu heb ik eenmaal de beslissing
genomen om via het VU in amsterdam mijn
transformatieproces in werking te stellen en ineens
boezemt het me ook heel veel angsten in! Het feit dat ik
het nu echt ga doen terwijl ik me terdege besef dat het
mijn leven niet makkelijker zal maken. Maar ja, dat is het
u ook al niet, dus wat is het verschil? Mensen schelden me
nu ook uit voor flikker. Het doet me zo'n pijn eigenlijk.
Wat heb ik mensen aangedaan? Waarom moeten ze mij zo;n
pijn doen? Waar heb ik het aan verdiend dat zij denken het
recht te hebben mij zo uit te schelden of uit te lachen of
belachelijk te maken?'Waarom moet mijn leven altijd maar
een strijd zijn terwijl andere mensen zomaar zonder zorgen
door het leven lijken te kabbelen en zich nergens wat van
aantrekken en gewoon simpelweg gelukkig zijn? Waarom moet
ik altijd maar bang zijn? Ik voel me eenzaam, ik wou dat
ik een maatje had met wie ik alles kon doen, een lief
vriendje die van mij houdt of gewoon iemand die mijn leven
inspireert op een positieve manier en mij bevrijdt van
mijn angstige gevoelens die ik zo vaak heb. Ik wou dat ik
lekker eens tegen iemand aan kon liggen die zijn armen om
mij heensloeg en die niet ALTIJD maar seks van mij wil
maar ook gewoon liefdevol mij wil knuffelen! Ik wou dat ik
niet altijd maar met angstige gedachten in bed lag, bang
voor de dood, bang voor het verliezen van mensen van wie
ik hou, bang om oud te worden, bang om alleen over te
blijven, bang voor het hele fucking rotleven! Ik wou dat
ik zo simpel als mijn moeder kon zijn of zoals mijn vader
die zich nooit ergens wat van aan schijnt te trekken. Mijn
moeder die nog op een kinderlijk naieve manier naar de
buitenwereld kijkt en die nu feitelijk alleen nog maar
voor mijn vader leeft. Ze is dementerend, langzaamaan
verliest ze steeds meer het besef van tijd, van
werkelijkheid... terwijl ze aan de andere kant ook nog wel
gewoon aanwezig is.

Haar geestelijke aftakeling doet me pijn en vermoeit me,
het zuigt me leeg terwijl ik aan de andere kant niets wil
missen van haar. Ik wil overal tegelijk zijn, én mijn
eigen leven, eens op vakantie gaan of eens weg zijn, maar
áls ik wegben maak ik me altijd zorgen over mijn moeder of
ben ik bang dat er wat gebeurt met een van beiden. Omdat
ze allebei ouder worden vraag ik me af hoelang ze nog bij
mij zullen zijn. Tegelijk voel ik me heel erg eenzaam
omdat de familie helemaal uit elkaar ligt en ik niemand
meer zie, mijn oudste broer is dood, mijn zus zie ik nooit
en met mijn andere broer Piet heb ik ruzie omdat die in
begin van dit jaar het licht bijna uit mijn ogen sloeg met
een hondenketting! Het resultaat is een lidteken in de
vorm van een cirkel onder mijn rechteroog!

Ik mis de warmte van een hechte familie, zeker nu we
allemaal ouder worden en elkaar eigenlijk zo hard nodig
hebben! Soms lig ik in bed te rillen van de angst en van
de eenzaamheid. Ik lig dan te denken aan mijn jeugd, ooit
heb ik me toch wel gelukkig gevoeld? Ooit heb ik toch wel
kunnen genieten van dingen? Ja OOIT heb ik dat gekund
allemaal maar ik ben het kwijt! Dat gevoel van intens
genot, niet altijd maar moe en verrot zijn maar gewoon
genieten van kleine dingen! Van mooi weer, een dag weg,
lekker buiten zijn, de zon die schijnt, een frisse wind
die je verkoelt wanneer je het bloedheet hebt, dat waren
de dingen die mij gelukkig maakten. Nu zit het leven VOL
met zorgen en stress, DAT haat ik aan volwassen zijn. Plus
mijn eigen verwrongen manier van denken van tegenwoordig.
Ik heb een soort gedachtengang van een krankzinnige maar
ik laat het niet altijd merken aan de buitenkant, soms
gooi ik wel wat gevoelens naarbuiten maar aan de andere
kant voel ik me gewoon een GEK, alsof ik konstant loop
door te draaien en de gekste angsten heb. Vroeger had ik
dat allemaal niet maar blijkbaar ben ik erg beinvloed door
alles wat ik ooit gezien heb en meegemaakt en in mij heb
geabsorbeerd. Soms kan de kennis die ik heb mij GEK maken.
Zeker als ik eens niet goed geslapen heb en teveel te doen
heb op een dag, dan kan ik in de gekste krankzinnigheid
verzakken soms. Ik probeer het te accepteren en een plaats
te geven omdat ik er niet altijd wat aan kan veranderen.
MAar soms is het prominent aanwezig en kan ik er niet
omheen! Stress veroorzaakt gekte in mijn hoofd, ik merk
dat in periodes dat ik veel stress heb of het gewoon ERG
druk heb dat ik dan helemaal gek kan worden. Ik moet dus
proberen STRESS zoveel mogelijk te vermijden in mijn
leven, dan kan ik een tamelijk normaal leven leiden, maar
je komt niet altijd eronderuit, STRESS kun je nooit
helemáál uit je leven bannen. Er zijn nu eenmaal veel
stress veroorzakende factoren in een mensen leven! Nou ja,
ik heb me weer eens leeggeschreven, eens kijken hoe ik me
morgen zal voelen!

Groetjes,
Katrien Duck!




Ad: