...Alleycat...

...Alleycat's daily MIAUW...
2004-03-09 03:31:36 (UTC)

Het is weer zover deel: II

Nou ik heb het inderdaad weer eens ff flink te pakken zeg.
Ik voel me op het moment weer heel erg zwaar depressief. Ik
denk dat ik weer veel te veel hooi op mijn vork heb genomen
door de afgelopen weken zo overdreven aktief te zijn
geweest. Door al die aktiviteit en overwerkte hersens krijg
ik weer de gruwelijkste angsten, dingen die normaal niet zo
extreem aanvoelen voelen nu als dolken door mijn ziel heen.
Geluiden hoor ik anders, gevoelens voelen anders, gedachten
lopen als stormen door elkaar heen. En ik kan maar geen
rust vinden. Doordat ik zo dwangmatig verlang naar rust
wordt ik NÓG onrustiger en lopen al mijn gedachen weer door
elkaar heen. Daarnet lag ik in bed en ik wilde zo graag
slapen maar er gingen weer zo vreselijk veel enge angsten
door me heen dat ik van wanhoop spontaan begon te huilen.
Ik realiseer me dat ik al bijna 33 jaar ben en nog steeds
afhankelijk van mijn ouders ben maar ook nog steeds niet
voor mezelf kan zorgen. Ik besef dat ik niet het eeuwige
leven heb en dat ook mijn ouders dat niet hebben en dat die
er niet altijd zullen zijn om mij te steunen tijdens mijn
depressies. Ik wil me graag binden aan iemand maar de angst
die persoon te verliezen door het een of ander maakt dat ik
me niet DURF te binden. Angst dat die persoon dood zal
gaan of mij in de steek zal laten of wat dan ook. Mijn
vader en moeder, dat zijn mensen op wie ik honderd procent
vertrouw en die mij door en door kennen. En ook al val ik
weleens tegen ze uit als ik sjachrijnig ben of niet lekker
in mijn vel zit, toch zou ik het idee ze ooit te verliezen
niet kunnen verdragen. Ik zit nu al te janken van de
wanhopige gedachte.

Mama is dementerend en dat doet me ook heel veel verdriet.
Ik vind het zo zielig haar zo wanhopig te zien als ze in de
war is. En ik vind het ook zo rot voor haar dat ze zoveel
verdriet heeft van het feit dat haar zoon - mijn broer
Daan - dood is. Af en toe kan ik de stress niet meer aan,
loopt het bij mij zo hoog op en dan val ik heel erg tegen
ze uit. Maar nu, op dit moment, heb ik er dan weer heel erg
veel spijt van dat ik dat ooit gedaan heb. Natuurlijk zegt
zij in haar wanhoopsmomenten ook weleens rottige dingen
tegen mij maar ik weet dat ze dat niet meent en dat dat
alleen maar komt doordat ze zoveel verdriet heeft van
dingen. Mijn God, ik zit nu tranen met tuiten te janken om
alles wat er zomaar ff in me omgaat. Waar denk ik allemaal
niet over na? Ik schrik me rot van hoe ik ontwikkel. Het is
net of mijn oude zelf zich bewust wordt van mijn nieuwe
zelf en dat die oude zelf niet wil groeien naar het nieuwe
zelf. Nog steeds heb ik mijn levensloop niet geaccepteerd.
Natuurlijk kan ik het verleden niet uitwissen en mijn
gehele ontwikkeling tot nu toe maar ik heb gewoon nog
steeds veel moeite met dingen die er zijn gebeurd in het
verleden en wat ik allemaal in mijn drugstijd heb
uitgevreten. De dingen van toen kan ik niet meer
terugdraaien nee maar ik moet ze wel nog steeds verwerken.
Ik merk ook dat ik steeds volwassener wordt en dat het
leven naarmate je ouder wordt toch ook wel zwaarder wordt.
Er overlijden mensen om je heen, je hebt steeds meer
herinneringen, het leven wordt korter en ineens verlang je
dan weer terug naar het 'onbezorgd kind-zijn'. Gewoon weer
mogen spelen, even je verstand op nul en niks denken aan
een toekomst later waarin van alles kan gebeuren waarover
je je nu druk maakt met je volwassen hoofd.

Ik heb moeite met de dood. De angst dat mijn leven straks
gewoon 'voorbij' is. Dat alles dan eindigt. Waar kom ik
terecht? Waar komen mijn geliefden terecht? De mensen van
wie ik hou? Hoe is het met oma en hoe is het met opa? Een
paar jaar geleden ging ik naar de plek waar oma vroeger had
gewoon om daar met haar te 'praten'. Als een kip zonder kop
stond ik daar voor haar deur terwijl haar huis er allang
niet meer stond. Ik was er op de fiets heengegaan want ik
had nooit afscheid van oma kunnen nemen toen ze stierf.
Terwijl ik toch veel van oma hield. Toen ze stierf besefte
ik het allemaal nog niet zo maar nu ik zelf ouder wordt
merk ik wat het betekent als sommige mensen er gewoon niet
meer zijn. Dat dat behoorlijk eenzaam kan aanvoelen en dat
je het gevoel kan hebben van: 'Wie zorgt er voor mij als er
niemand meer is?'

Geen familie meer, vrienden gaan hun eigen weg? Nu kan ik
me voorstellen hoe eenzaam mijn moeder zich kan voelen
zonder haar moeder. Verder heeft ze ook geen vriendinnen
meer, eigenlijk is ze helemaal alleen en heeft alleen mijn
vader en mij nog. Verder kijkt er niemand meer naar haar
om. Ik vind dat gewoon vreselijk om te zien. Een zoon van
33 jaar die zich nog als een puber gedraagt, die zijn
moeder zelfs wilde slaan. Toen ik voor haar opkwam kreeg ik
een hondenketting in mijn gezicht van hem waardoor ik nu
met een rond litteken onder mijn rechteroog zit wat nooit
meer weg zal gaan.

Tja mama, nu begrijp ik maar al te goed hoe moeilijk het
leven kan zijn. We moeten maar gauw eens wat meer tot
elkaar komen en wat serieuzere gesprekken met elkaar gaan
voeren voordat het niet meer kan, je mij niet meer zal
herkennen wanneer de dementie verder vordert. Het doet me
pijn deze gedachten te hebben maar ik kan ze niet
ontkennen. Ik vind het allemaal zo vreselijk wat er gebeurt
in uw leven, maar ook in mijn leven. Wat moet ik nu? Al
mijn gevoelens wegdrukken alleen maar omdat ze zo;n pijn
doen en daardoor een gevoelloos mens worden, of accepteren
dat ik hypergevoelig ben (net als u) en ermee leren leven?

Tja ik kan niet anders. Het is nu eenmaal zo dat ik zo ben.
Ik moet gewoon hierdoorheen en het accepteren als een
gegeven van het leven. Dat verdriet en pijn nu eenmaal een
onderdeel zijn van het bestaan als mens. Dat onrecht
bestaat in de wereld, dat mensen elkaar nu eenmaal pijn
doen, dat de dood het einde van het stoffelijke leven is en
dat we nooit zeker zullen weten of we elkaar in het
hiernamaals ooit zullen zien. Ik zou gelovig willen zijn,
maar ik ben het niet. Een eventuele God kan mijn angst ook
niet wegnemen, want ik heb jarenlang gebeden erom en nog
steeds is het er. De Angst, het verdriet, de eenzaamheid en
de melancholie. Ik schrik van mijn eigen woorden die ik
hier nu neerzet, het is net of het door iemand anders als
ikzelf geschreven wordt en ik er van een afstandje naar
kijk. Zijn dit werkelijk mijn woorden?

Nou, de storm begint te luwen, ik MOEST me overduidelijk
weer even uiten, maar paranoia kan ik af en toe toch wel
zijn...




Ad: