...Alleycat...

...Alleycat's daily MIAUW...
2003-06-10 12:56:59 (UTC)

Angst???

Lief dagboek,

pfffff daar ben ik weer na een hele lange tijd van
afwezigheid. Tja, ik heb nu eenmaal niet elke dag wat te
vertellen, darom noem ik dit ook liever een 'getijdenboek'
dan een 'dagboek' omdat ik meedrijf op de getijden van mijn
emotionele weersgesteldheid. ;-))) Meestal is het meer van
hetzelfde dat ik te melden heb (chaos, angst, verwarring,
melancholie, etc., etc., etc.)Maar de laatste tijd is er
weer het een en ander gebeurd en daarwil ik even over
verhalen.

De relatie met Mustafa is helemaal afgelopen. Er is van
zijn kan geen enkel signaal meer dat hij nog met mij verder
wil, hoewel het nog steeds shocking is om hem tegen te
komen omdat hij in dezelfde café's komt als ik. Ik kan hem
niet eeuwig ontwijken. Maar ik blijf er zeker niet voor weg
uit mijn stamcafeetje. Ik heb er juist zoveel plezier aan
lekker elk weekend uitgaan. Dat laat ik niet verpesten door
een tijdelijke affaire. Dat neemt niet weg dat ik niet
helemaal gek was op Mustafa want ikwas toch wel danig
verliefd op hem, maar toch twijfel ik of hij wel net zo
verliefd was op mij als ik op hem. Maar ok, ik moet het
een plaatsje geven. Het zal wel slijten met de tijd. Er
hebben zich inmiddels alweer wat nieuwe kandidaten
aangediend en een ervan vindt ik wel heel erg leuk. Hij
heet Huupie en is een klein leuk kereltje die me erg blij
en vrolijk maakt. Maar toch zit ik nog met allerlei
emoties die ik nog niet helemaal dooorworsteld heb. Soms
kan ik van het ene op het andere moment ineens superangstig
zijn om niets. Angst de persoon van wie ik hou ineens te
verliezen door een of ander iets. Een ongeluk, een ziekte
of wat dan ook. De toestanden met mijn moeder van de
laatste tijd hebben me enorm aan het denken gezet en vooral
over de dood. Haar suikerspiegel was een tijd geleden veel
te hoog en ze werd er ineens heel erg raar van. Met man e n
macht hebben we haar naar beneden kunnen krijgen omdat ze
ogal zwaarlijvig is en omdat haar suikerspiegel helemaal
van slag was, had ze helemaal geen kracht meer en kon ze
niks meer, niet meer lopen en ze sloeg allemaal wartaal
uit, ze had een suikerspiegel van 24.1 en dat is zéér
kritiek. De wijkverpleging zei dat ze ervan in een coma kon
raken. Dit heeft mij erg angstig gemaakt omdat ik me dan
vaak gingafvragen hoe het zou zijn zonder mijn moeder.
Aangezien de tijd ook verstrijkt en we allemaal geleidelijk
aan ouder worden dek ik steeds meer na over de dood. Over
de dingen diegeweest zijn, mijn levensloop en hoe het zou
zijn zonder mijn dierbaren. Mijn oudste broer is anderhalf
jaar geleden overleden, die is er al niet meer. Mijn zus
die nu ongeveer 40 jaar is heb ik ook alweer bijna drie
jaar niet meer gezien. Straks gebeurt er met haar wat en
hebben we nooit ascheid kunnen nemen van elkaar. En ik hou
erg veel van haar, maar vanwege omstandigheden kunnen we
elkaar niet zien. Dit is zo frustrerend allemaal. Daarbij
komt ook nog mijn eeuwig 'zoekende' gevoel. Mijn innerlijke
onrust. Ik kan niet echt meer genieten van dingen die
vroeger vanzelfsprekend waren. Altijd zit er overal een dun
grijs randje omheen, een waasje van melancholie. Angst te
verliezen wat er is, wat nu normaal lijkt. Mensen die ouder
worden en die doodgaan. Ik wordt 32 jaar straks en ik moet
nog op mezelf gaan wonen, mijn eigen leven weer vorm gaan
geven.

Maar altijd is er die verdomde en die verlammende angst,
angst,angst. Om gek van te worden. Elke dag malen er enge
en vreemde gedachten door mijn hoodf heen. Gedachten over
de dood en verlies van dierbaren. Angst me te binden aan
iemand. Ik ben nu momenteel een beetje verliefd geraakt op
Huupie, maar de angst belemmert me me over te geven. Wou
dat ik me helemaal kon laten gaan. En ook nog steeds een
beetje de angst om mijn verleden. Wat als hij achter mijn
losbandige verleden komt? Wil hij mij dan nog? Al die
gedachten veroorzaken een druk op mijn hoofd om gek van te
worden. Ben ik nou angstig vanwege de spanningen of wordt
ik gespannen door al die angsten? Waarom ben ik zo
gevoelig? Ik vind het een hel om gevoelig te zijn. Was ik
maar net zo oppervlakkig en zonder diepgang als het
merendeel van de samenleving. Dan hoefde ik niet zo te
lijden.

Ik hoop wel dat het met Huupie doorzet. Vandeweek had ik
hem aan de telefoon en toen vroeg ie of ik zin had eens met
hem te gaan uit eten. Dat vindt ik natuurlijk hartstikke
leuk. Nu is het wachten nog op 'wannéér' we gaan uit eten.
Ik hoop dat, mócht het wat worden met hem, dat hij kan
leven met mijn eeuwige stemmingswisselingen. Dat ik erg
veranderlijk ben. De ene dag ben ik 'Jantje Lacht!!!',de
andere dag ben ik 'Jantje Huilt!!!' Het is geen lolletje om
daarmee te leven.. Maar ja ik wacht wel af, ik ben mijn
hele leven al alleen. En heb vele gebroken harten gehad. Ik
kan het wel aan.

Nu ik ga er maar weer eens mee stoppen en me afvragen
hoelang ik het nu weer zonder dagboek zal volhouden.

Groetjes,

Katrien Duck!!!




Ad: