...Alleycat...

...Alleycat's daily MIAUW...
2003-04-22 14:12:26 (UTC)

Angst om angst...

Angst, het is de ergste emotie die ik ken. Op sommige
momenten kan ik me zo verschrikkelijk angstig voelen.
Vandaag is mijn moeder jarig, ze is 64 jaar geworden. 64
Jaar dat is toch wel heel wat. Mijn vader is 70 jaar. Als
je heel jong bent denk je dat je ouders er altijd zullen
zijn, dat ze nooit dood zullen gaan, sterkre nog, je weet
niet wat dood is. Als je ouder wordt ga je je realiserendat
je ouders ook niet het eeuwige leven hebben. Ik ben de
dertig gepasseerd en ik ben me bewust dat ik al heel wat
heb meegemaakt in mijn leventje tot nu toe. Toch moet ik er
niet aan denken dat mijn ouders ooit het hoekje omgaan.
Papa is nog erg kwiek en vitaal, de hele dag in beweging.
Maar mama is een willoos persoon. Ze heeft nooit ergens zin
in, is meestal depressief terwijl ik haar aanspoor nog iets
te maken van die jaren dat ze nog leeft. Maar ik kan me
goed voorstellen dat ze depressief is. Ze mist immers Daan
nog steeds, mijn overleden broer. En ik eerijk gezegd ook.
Eigenlijk wil ik hem nooit vergeten hoe verdrietig ik ook
ben als ik aan hem denk. Natuurlijk denk ik er niet elke
dag aan, maar wat heb ik nu meegemaakt in vergelijking met
mijn moeder? Zij heeft haar vader verloren, haar moeder,
haar beste vriendin is enkele maanden geleden overleden,
haar zoon is dood en nog veel meer mensen. Wat zeur ik nu
eigenlijk? Ik ben in de bloei van mijn leven maar ik laat
me verlammen door ANGST. Ik ben pas 31 en kan nog van alles
maken van mijn leven, mijn hele leven ligt nog voorme en
alle mogelijkheden liggen nog zowat open voor mij. De vraag
is echter: 'WAT WIL IK MET MIJN LEVEN?' Blijf ik mijn hele
leven angstig, moet ik accepteren dat ik van tijd tot tijd
RIL van de ANGST? En er gewoon maar mee leven? Ik moet ik
proberen niet zoveel te denken aan de dingen die mij angst
in boezemen? Moet ik af van mijn perfektionisme en
opgejaagdheid? Want die stress veroorzaakt weer allerlei
angstgevoelens in mij. Ik benhypergevoelig voor stress want
ik krijg dan allerlei rare gevoelens die ik zonder stress
nooit zou hebben. Ik merk dat als ik maar even gestresst
ben dat ik dan last krijg van allerlei angsten en
irrationele gedachten die niet kloppen.

Ik wil graag weer zelfstandig wonen, maar ik ben zo bang
dat mama dan vereenzaamt en dat ik er niet bijben als er
iets mocht gebeuren. Ik wil dat ze gelukkig is en iets om
handen heeft zodat ze elke dag iets heeft om naar uit te
kijken. Het doet me verdriet als ik zie hoe zij aan het
dementeren is. Hoe vergeetachtig en verstrooid ze is en hoe
ze geestelijk achteruitgaat. Ik weet niet of het wel echt
dementie is of gewoon verstrooidheid die voortvloeit uit al
haar verdriet. De laatste jaren besef ik me pas hoeveel ik
geef om de mensen die mij dierbaar zijn. Wanneer het ze weg
zin besef je pas hoe belangrijk sommige mensen waren in je
leven. Je liep er altijdop te kankeren en had altijd ruzie
met bijv. je broer. Nu is hij er al meer dan twee jaar niet
meer en nu mis ik hem nog elke dag. Hoe zal dat gaan als
mama er niet meer is? Ik voel me eenzaam. De relatie met
Mustafa is ook niet wat ik ervan had gehoopt. Het lijkt
dood te bloeden en ik hoor niets meer van de jongen die ik
zes weken geleden toen ik hem leerde kennen nog zo leuk
vond. Ik voel me verdrietig om al die gebeurtenissen
tegelijk. Tegewoordig voel ik me op een hoger bewustzijn
leven. Ik ben me bewuster van mijn BESTAAN. Ik heb
natuurlijk altijd al bestaan sinds mijn geboorte maar ik
nam altijd alles voor lief. Maar ik vind het BESTAAN toch
wel heel erg bijzonder. Soms heb ik momentendat ik me toch
wel heel erg verbaas over alles. Het is net of ik dan uit
mijn lichaam treedt en mezelf zo zie zitten terwijl ik dit
verhaal intik. Het zijn heel vreemde gewaarwordingen waar
ik nog steeds niet aan gewend ben. Ik zie de dingen ineens
heel breed en heel diep, een heel nieuw bewustzijn. Ik merk
dat ik in mijn uitingen heel andere woorden gebruik en dat
ik eigenlijk toch een best wel volwassen mens ben geworden.
Toch wil ik niet al te ernstig worden ook al wordt ik
ouder, ik wil een beetje kind blijven ook al tikken de
jaren verder. Maar dat onbezorgde gelukkig-zijn zoals ik
dat vroeger had, dat gevoel ken ik dus niet meer! Ik zal
nooit meer worden wie ik voorheen was, ik ben getekend door
mijn ervaringen en die hebben mij gevormd tot wie ik nu
ben. Echter, de 'zoektocht' is nog lang niet voorbij.
zolang ik nog in mijn 'pre-midlifecrissi' zit zal ik nog
geen rust hebben.

Dag lief dagboek,

Katrien!




Ad: