...Alleycat...

...Alleycat's daily MIAUW...
2003-01-12 16:57:25 (UTC)

Gedachten in de knoop.........

Pfff vannacht weer eens stevig wezen stappen....
heerlijk..... maar vandaag voel ik me weer zo belabberd. Ik
voel me helemaal in de war, een vreemd zweverig gevoel in
mijn hoofd en gedachten die helemaal met elkaar in de knoop
zitten. Stemmingen en gevoeens die elkaar afwisselen in een
heel erg rap tempo. Ik weet waar dit vandaan komt hoor, het
komt gewoon dor het konstant maar gestresst zijn en dingen
meoten bedenken voor mijn optreden, het werken aan de
REXANE-site, het konstant maar zorgen maken over mijn
toekomst, mijn innerlijke onrust etc. Ik weet nog steeds
niet goed waar ik sta en wat ik met mezelf aanmoet. Ik word
gek van die zwartgallige gedachten die konstant maar door
mijn hoofd rondspoken. Vandeweek werd ik konstant wakker
met doodsgedachten. De dagen begonnen dan al zo zwartgallig
en negateif dat ik het liefste in bed wilde blijven liggen
wachten totdat ik dood zou gaan. Momenteel ben ik een
beetje verliefd op iemand, eigenlijk zou dat een heel erg
heuglijk feit moeten zijn en zou het me blij moeten maken
en dat doet het ergens ook, het geeft me het gevoel
een 'doel' te hebben en niet konstant stuurloos in het rond
te draaaien in het leven. Maarrr, die persoon is nog steeds
niet los van zijn vrouw, ligt in scheiding en dat duurt
allemaal zolang. Ik vraag me af waarom ik uitgerekend weer
op zo iemand verliefd raak die nog getrouwd is, zegt dat ie
aan het scheiden is etc. Vroeger nam ik me altijd
voor'NÓÓIT dat ik dat zal doen!!!!!', maar nu is het zo dat
ik dat WEL doe..... wat kan een mens raar in elkaar zitten
zeg. Ik voel me alsof ik gevangen zit in ene spiegel die
aan twee kanten schijnt, ik zit in het tussenstuk en kijk
naar beide buitenkanten, aan de ene kant is de
WERKELIJKEHID en aan de andere kant is de SCHIJNBARE
WERKELIJKHEID ZOALS IK DIE GRAAG ZOU WILLEN HEBBEN!!! ik
zit dus gevangen tussen droom en verlangen (dat rijmt nog
ook). Die konstante gestresstheid zorgt er ook voor dat ik
af en toe weer last heb van waanideeen. Uitgeputte hersenen
van het ALTIJD MAAR DENKEN!!!!!!! Gelukkig kan ik als ik
weer psyhotisch dreig te raken de dingen nu wel
onderscheiden van elkaar. Wat is wáár en wat is níét waar?
Waar verlang ik naar en wat máák ik tot mijn eigen
werkelijkheid? Mijn leeftijden schommelen ook nog door
elkaar heen. Enerzijds voel ik me nog het kind dat ik eens
wat dat hoopvol keek naar een glorierijke toekomst,
anderszijds ben ik een volwassene die zich ongemakkelijk
en minderwaardig voelt in de wereld om hem heen.
Minderwaardig? Waarvoor? Voor dat stelletje eikels dat
rondloopt in de maatschappij? Moet ik me daar minderwaardig
aan voelen? Waar haal ik die achterlijke gevoelens toch
vandaan terwijl ik ze nooit gehad heb? Ik was altijd iemand
die genoót van het leven, die positief dacht over zichzelf
etc. Maar ERGENS ben ik de weg kwijt geraakt. Hoe kan dat
toch dat je zo van de ene dag op de andere zo de weg kwijt
kunt zijn? niet normaal meer kunt denken? stomme
achterlijke dwangneuroses hebt die je niet in bedwang kan
krijgen? Het enige dat me nog een beetje rust schenkt is
het schrijven in dit dagboekje, zolang ik schrijf voel ik
me redelijk goed, soms plengen er wat tranen tijdens het
schrijven, soms lukt het me totaal niet mijn gevoelens
onder woorden te brengen. Wat ik bedoel is dat ik soms niet
de woorden kan vinden die kunnen omschrijven hoe ik me voel
in mijn hoofd. Het is een te grote wirwar...

Ik zou weer onbezorgd willen kunnen geneiten van een dga
met mooi weer bijvoorbeeld, zonder steeds maar die
dwangmatige gedachten van: 'Dood.Dood.Dood!!!!' het zit zo
dwangmatig in mijn kop vast dathet mij belemmert om te
geneiten van de dingen die werkelijk mooi zijn. De enige
momenten waarop ik echt redelijk rustig kan genieten is als
ik dronken ben of stoned. Dan is het wat rustiger inmijn
hoofd en heb ik die negatieve gedachten niet, maar om nu
konstant dronken te zijn om te kunnen genieten, dat zie ik
ook niet zitten. Maar het is me wel duidelijk dat ik er in
mijn eentje niet uitkom, wat ik ook probeer. Echter, me
laten opnemen of allerlei therapieen, dat wil ik ook niet.
Ik raak er alleen maar van in de war. Ik meot er zelf op
mijn eigen manier uit zien te komen... maar hoe??

Dit was mijn relaas voor vandaag, ik voel me weer redelijk
opgelucht nu en het zweverige gevoel in mijn kop is ook
weer wat minder..... dag lief dagboek!!!!!!

xxx-jes,

Katrien




Ad: