...Alleycat...

...Alleycat's daily MIAUW...
2002-12-30 23:14:47 (UTC)

Stormy weather

Ja,de titel zegt alweer genoeg. De wervelstorm is
weeropgelaaid en lijkt weer in ale hevigheid te waaien, ik
vraag me weleens af waarom mijn storm zolang duurt en de
meeste stormen na enkele uren of dagen wel gaan luwen? Ja,
ik praat in metaforen of symbolen, ik merk het, ergens zit
er wel een interessante diepgang in dit geestelijke proces.
Als ik kijk naar wat ik intik heb ik het gevoel dat iemand
anders dit intikt en niet ikzelf.. 'IK? Dat kan niet!!! Ik
ben niet zo!!!', heele rg vreemde gewaarwording als je zo
naar jezef en je eigen schrijfsels kijkt. Gaandewek ontdek
ik ook weer dingen in mezelf waarvan ik dacht dat ik die
niet in me zou hebben: 'rijkelijke fantasie, zij het wat
extreem, interessante gedachten,extreme gevoeligheid en ga
zo maar door!'. Ik wist altijd wel datik gevoelig was, maar
TOEN kon ik ervan genieten, maar tegenwoordig is het of al
mijn geluksgevoel wordt weggedrukt door irritante
dwangneuroses die mij afhouden van 'Het Grote Genieten!'.
Ik mag dus niet 'voelen' wat ik zo graag wil 'voelen',
namelijk 'Geluk'. Zodra ik me goed dreig te gaan voelen
zijn er weer stemmen of gedachten die dat gevoel blokkeren,
het afschermen. In mijn hoofd is het een wervelwind van
gedachten, herinneringen, muziek, herrie, beelden,
impressies van de dag van vandaag of gisteren of welke dag
dan ook, dat gaat allemaal door elkaar. Mijn hele hoofd en
lichaam voelen zich er onwel door,ziek en moe. En TOCH wil
ik leven, ik wil niet rusten en afwachten totdat ik me
beter voel. Al voel ik me nog zo brak of verrot, ik ga toch
lekker op stap.

Tegenwoordig doe ik geregeld aan travestie, dat is een
drang die ik al jaren heb, een deel van mij wil graag vrouw
zijn en ook als zodanig erkend worden alsmede de aandacht
die daarbij hoort. Nou, wat me overkomt dat weet ik niet,
maar als vrouw krijg ik veel en veel meer aandacht dan ik
als man ooit gehad heb. Nu gaat het me niet zozeer om die
aandacht, maar gewoon in mijnbevestiging van mezelf om wie
ik ben. Natuurlijk vraagt iedere 'vrouw' zich af hoe zij in
de markt ligt. Ik ben nu bijna 32 jaar, over een half jaar
is het zover, ikzit op een leefitjd waarop veel 'vrouwen'
zich afvragen of ze nog meetallen. Ergens heb ik een
onrustig gevoel dat lijkt op de 'overgang'.
Stemmingswisselingen, je minderwaardig voelen, twijfelen
ana jezelf of je nog mooi bent, dat soort dingen. Het is
heel vreemd, alsof ik mijn geestelijke puberteit en mijn
zelfwording tegelijk beleef op een leeftijd waarop ik dat
eigenlijk allang achter de rug had moeten hebben, ik ben 31
jar nu, maar soms voel ik me 12 jaar en soms voel ik me 93.
Een andere bijkomende onzekerheid is dat ik nooit echt kan
geneiten omdat ik me altijdafvraag of ik wel goed genoeg
ben, of ik wel genoeg weet of kan in vergelijking tot
andere mensen van mijn leeftijd. Sta ik niet heel erg stil
door altijd thuis te zitten? Nee, ontwikkelen doe ik me
wel, ik chat en praat met mensen, ik lees veel en absorbeer
informatie, maar is dat nou 'je ontwikkelen?' ik weet het
niet. In ieder geval ben ik nog steeds niet uti mijn
verwarring. Ik voel me vaak eenzaam en/of wanhopig. Ik
vraag me af of er voor mij eigenlijk nog wel iemand
rondloopt op deze aardkloot. 31 jaar, ja dat is niet echt
oud, maar wel als je homo bent. Op je 30ste ben je
uitgekakt, uitgerangeerd, tel je niet meer mee. En toch heb
ik zo'n behoefte aan iemand he? Ik moet altijd alles maar
alléén doen. Alleen naar verjaardagen, alleen naar
feestjes, alleen slapen, alleen door het leven, bah bah
bah. Ik baal ervan. Ik wil gewoon nu een vriend die van mij
houdt.

Maar ik kan het niet dwingen. Het komt zoals het komt, maar
de tijd maakt mij onrustig. Ik ben nu eenmaal geen achttien
meer, maar wat geeft het? Tja, ik wil niet aftakelen, maar
merk dat het er toch aan zit te komen, ik krijg een ouwe
kop! Bah...

Maar ja, zo schrijdt de tijd verder,wachtend todat ik
tegenkom wat de tijd voor mij op mijn pad heeft gelegd na
die lange reis die leven heet!!!!

Dag lief dagboek,

Groetjes,

Katrien




Ad: