Pelgrim

Een pelgrimstocht
2002-11-06 21:57:48 (UTC)

Why worry?

Mijn muze bezoekt me. Ik heb haar lang niet gezien en ik
heb haar gemist. Bij mijn schaakpartijen laat ze me in de
steek, waardoor ik onderhand een doorsneeschaker ben die
doorsneezetten doet in doorsneepartijen. Mijn concentratie
is belachelijk slecht en ik verpruts veelbelovende
stellingen door blunders die zeer doen aan de ogen. Enkele
clubgenoten die het zagen, zijn intussen blind geworden.

Ook bij dit dagboek is ze eigenlijk nooit meer aanwezig.
Mijn geschrijf is gekeuvel geworden, verslag van
gebeurtenisjes, in een doffe stijl, braaf genoteerd.

En nu is ze er ineens weer. Ze gaat op de rand van mijn
bureau zitten en zucht. Ik leg een hand op haar bovenbeen
en aanschouw haar piekerige haar, haar zorgelijke blik,
haar anorecte lijf. Ach, hoe weerloos ziet ze eruit. Ik heb
de neiging even een uitstekend sleutelbeen aan te raken, of
even te woelen in dat kraaiennest van een kapsel, maar ben
bang dat ze ineen zal krimpen, alsof ze pijn heeft.

Ze praat met slome stem, alsof ze dronken is en misschien
is ze dat ook wel. Stiekem kijk ik naar haar onderarmen of
ik gaatjes zie die op injecties duiden, maar ik vind ze
niet. Spuit ze in haar tandvlees?

Mijn muze is een wrak geworden. Waar zijn de tijden
gebleven dat ze een arm op mijn schouder legde en mijn
woorden liet fonkelen, mijn zinnen liet buitelen? Ze tikte
met een lange nagel tegen mijn taal en die begon te zingen.
Ze ademde op mijn alinea's en ze begonnen te leven.

Maar nu houdt ze amper zichzelf overeind. Ik zal haar een
mok anijsmelk geven, zodat ze haar handen en haar maag kan
warmen. Ik zal haar bonbons in mooie papiertjes serveren en
ik zal de cd 'Brother in arms' van Dire Straits voor haar
draaien en zachtjes meeneuriën bij het nummer 'Why worry'.

Nee, een grootse tekst is het niet. Op de dag dat Knopfler
het lied schreef, lag zijn muze waarschijnlijk met een
lelijke verkoudheid in bed. Maar de muziek maakt mij altijd
weemoedig, omdat de plaat (een LP toen nog) mij terugvoert
naar mijn eerste echt grote liefde. Iets daarvan moet toch
doorklinken in dat neuriën van mij.

Wie weet, wie weet. Misschien is het volgend jaar anders.
Of volgende maand al, of volgende week. Dan staat ze
misschien weer op de stoep met een glimlach als uit een
tandpastareclame, maar dan oprecht. Dan vult ze mijn huis
weer met een rinkelende lach en bloemengeuren. Gooit de
ramen open en laat frisse winden door mijn hoofd en door
mijn hart waaien. 'Why worry' zingt ze en dan weet ik
inderdaad niet meer waarom ik me zorgen heb gemaakt.

Pelgrim.





Ad: