...Alleycat...

...Alleycat's daily MIAUW...
2002-09-23 20:50:56 (UTC)

WÉÉR opgejaagd,onrustig, depri, sjachrijnig........

Nou, vandaag voel ik me WEER opgejaagd depri en
sjachrijnig. Ik weet wel waardoor dat komt, want ik WIL
GEWOON TE GRAAG van het leven genieten, ELKE dag en doordat
ik dat niet kan voel ik me depri door mijn eigen
opgejaagdheid. Maar hoe kan ik die gedachten weer tot rust
krijgen en weer structuur terugkrijgen in mijn leven, HÓÉ
leer ik weer gewoon rustig te zijn in mezelf en gewoonweg
simpel te genieten van dingen? Ik ben het helemaal kwijt en
soms kan ik de werkelijkheid niet aan. Ik misgun mezelf
puur geluk omdat ik ouder geworden ben, ik weet me op deze
leeftijd gewoon geen raad met mezelf en weet me geen
houding te geven in het leven en in mijn kontakten met
mensen, ik ben verlegener dan ooit. Mijn verwachtingen in
de liefde zijn te groot geweest. Ik heb vroeger te
wanhopige toekomstidealen gehad en doordat die nooit
ingelost worden voel ik me teleurgesteld en somber. Maar
dat is het niet alleen, mijn gedachten lijken soms wel
wervelstormen. Ik kan niet meer normaal rustig denken, maar
ben altijd maar aan het MALEN, MALEN, MALEN. Dat onrustige
opgejaagde gevoel, die levensangst, de angst dierbare
mensen te verliezen in plaats van te genieten van hun nog
steeds aanwezigheid in mijn leven. Mijn ouders worden
ouder, mijn moeder wordt steeds dementer en nu ze nog
redelijk helder is wil ik van de genieten. Maar dat is ook
erg moeilijk want ze is vreselijk moeilijk. Ik wordt door
niemand opgevangen en moet het allemaal maar alleen zien te
klaren. Had ik maar een lieve partner die mij opving met
knuffels en vrijerijen. Maar die heb ik gewoon niet. Ik
voel me vaak zo eenaam. Ik verlang ernaar tegen iemand aan
te zijgen, armen om me heen, kussen, knuffels, seks elke
dag...... ik baal ervan dat ik nog steeds alleen ben,
terwijl iedereen om me heen al jarenlang bezet is. Ik ben
dik ja, maar er zijn meer mensen die dik zijn en die OOK
een relatie hebben.
Wat mankeert er dan aan mij waardoor niemand verliefd wordt
op me? Ik begin een hardgrondige hekel te krijgen aan de
wereld om me heen, alsof er gewoon voor mij geen plaats is.
Ik voel me ongewenst en ongelukkigen eenzaam. Soms wil ik
liever dood, het hele leven met al zijn moeilijkheden
interesseert me gewoon niet meer. Als je het mij vraagt ben
ik morgen het liefst dood. Zo voel ik me op dit moment.
Giny wordt ook weer opgenomen, ik heb zo met haar te doen
ook. Arm lief mens. Gisteren zat ze weer in een psychose en
een etterbak van een entiteit die maar bezit van haar had
genomen. Die etters allemaal, ik word niet goed van ze. Ik
hoop dat Giny snel weer beter is.

Ik kan van al die problemen superzwartgallig worden. En dan
NIKS, maar dan ook NIKS in het leven meer ontdekken waarvan
ik kan genieten. Ik weet niks meer te verzinnen wat ik met
mijn dagen aanmoet. Vroeger genoot ik intens, maar toen was
alles nog nieuw, ik had nog niet zoveel ellende van andere
mensen aangehoord. Had nog niet zoveel gezien. Ik vind het
leven een heel zware beproeving. De wetenschap mijn meest
dierbare personen (vader en moeder) te verliezen, maakt me
gek van angst soms. Angst om verder te leven, angst om niet
in hun nabijheid te zijn, angst hun kwijt te raken, ANGST,
ANGST, ANGST. Ik word gek van de ANGST..... Wanneer ben ik
nou de ANGST voorbij en geniet ik weer eens gewoon van het
leven? Ben ik angstig omdat ik stees zo gespannen ben en
gejaagd? Veroorzaakt dat een bepaald gebrek aan een
bepaalde stof in mijn hersenen waardoor ik angst voel of
depressie? Het zal allemaal wel wat. Maar voorlopig zit ik
nog met de gebakken peren... ik zit nog Ín de angst.....
pffffffffff wanneer is de angst nu voorbij?




Ad: